Een kijkje in de familie en cultuur
Blijf op de hoogte en volg Isa
20 September 2014 | Ecuador, Puerto Baquerizo Moreno
¡¡Holaaa!!
Na hier een weekje op het eiland vertoeft te hebben heb ik al een aardig beeld van de cultuur hier. Dat komt grotendeels doordat ik natuurlijk in een gastgezin verblijf, dichterbij de mensen kan je niet komen. Ik heb ook nog het geluk dat ik het leukste gastgezin van het eiland heb getroffen, vergeleken met wat ik hoor van andere vrijwilligers. Ik ben echt een dochter uit het gezin en zo behandeld iedereen me ook. De mensen zijn echt heel bijzonder, heel anders dan in Nederland....
In de ochtend wordt ik, door het tijdsverschil, uit mijzelf rond half acht wakker. Soms eerder want de scholen beginnen om zes uur en daardoor zijn veel mensen al om zes uur wakker en op straat. Aangezien iedereen familie is van iedereen hier loopt er om de tien minuten wel iemand het huis in om gedag te zeggen, wat te eten of een telefoontje te plegen. Zo ook in de vroege ochtend, de tante loopt rustig om zeven uur het huis in en zet de tv aan (altijd met het volume voluit). Mn moedertje loopt op haar sloffen en slaapjurk meteen naar de keuken om ontbijt klaar te maken. Deze ochtend kreeg ik zoete tortillas met colada, een warm, zoet, pappig drankje gemaakt van ik heb geen idee wat, maar het smaakte naar de rijstevlaai die mijn favoriet was toen ik nog bij de multivlaai werkte. En natuurlijk mijn dagelijkse fruitsalade met papaya uit de tuin, banaan, sinaasappel en vijgen. Wat wel hetzelfde is als in nederland is dat Pricilla niet kan opstaan en mn moedertje tien keer moet roepen totdat ze op het allerlaatste moment haar bed uitrolt, snel ontbijt en gaat werken in het winkeltje naast het huis.
En altijd, elk moment van de dag, staat of de tv of de radio of allebei aan. De programmas zijn werkelijk verschrikkelijk, veel te druk qua kleuren en geluid, alle vrouwen lijken op kim kardashian met nog meer plastische chirurgie en zoveel makeup dat het net lijkt of ze een masker dragen. Ze laten zelfs tussen het nieuws over zes doden door de regen in frankrijk en over een terroristische aanslag een merengue videoclip zien van vijf minuten van een verschrikkelijk slechte zanger omringd door vrouwen in bikini. En het rare is dat alle vrouwen op tv er zo uitzien maar op straat lopen alle vrouwen in hun slaapjurken boodschappen te doen, meisjes in hun school uniformen, en niemand draagt meer makeup dan een beetje mascara, en is er nergens ook maar 1 kim kardashian te bekennen.
Zoals ik eerder vertelde is de lunch hun grootste maaltijd. Daar trekken ze dan ook rustig anderhalf uur voor uit, de scholen hebben ook twee uur pauze tussen de middag. Ik heb nog geen een keer geluncht met alleen mn moedertje en pricilla, elke dag eten we met de hele familie samen in het huis van een van hen. Ik moet er nog steeds aan wennen dat we niet tegelijk eten, ze hebben hoogstens vijf stoelen en de lunchgroep bestaat elke dag uit 10-20 personen. Ik mag altijd als eerste samen met de opa en de twee ooms omdat ik de gast ben. Niemand wacht op elkaar maar begint gewoon te eten. Ze eten hier alleen maar met een lepel, er komt geen mes aan te pas want daar heb je natuurlijk tanden voor gekregen. Eerst altijd korrelige soep met wat groente en een hompje vlees erin gekwakt met alles er nog op en aan. Iedereen slurpt mega hard zn soep in een formule 1 tempo naarbinnen en zuigt, knaagt, knabbelt en bijt in het hompje vlees. Dan een bord met het maal van de dag en, zoals elke maaltijd, rijst. Na deze zes weken kan ik geen rijst meer zien denk ik. Vandaag hadden ze weer kreeft gevangen, en de drie zussen stonden dansend, lachend, zingend en discussierend in de keuken alles klaar te maken. Gelukkig hebben ze inmiddels door dat ik niet zoveel eet als hen dus krijg ik halve porties. Niet dat ik dan sneller klaar ben, in de tijd dat ik mn soep heb weggewerkt zit er op de stoel naast me al een tweede persoon zn rijst naarbinnen te werken. En ondertussen staat natuurlijk de tv aan. En de hond, Osita, krijg geen hondevoer maar elke maaltijd gewoon een kleine portie wat wij eten. Dat beest eet werkelijk alles, van de drop die ik mee heb gebracht, tot koffie, tot rijst en fruit. Verbazingwekkend dat dat beest zo gezond is en nieteens verschrikkelijk stinkt!
Na de lunch vertrekt iedereen hier naar zn werk. Nouja werk... Pricilla werkt in een papier winkel waar mensen dingen kunnen uitprinten en kopieren en waar je pennen en bureauartikelen kunt kopen. Er komen ongeveer 10 klanten in haar werkdag van 9:00-21:00 en de rest van de tijd ligt ze met haar benen op tafel de ecuadoriaanse versie van GTST te kijken en muziek te luisteren, terwijl mama om de zoveel tijd wat te eten en drinken komt brengen. De andere familie heeft een internet cafe (waar ik de muurschilderingen maak). Ze werken er met zn drieeen en het enige wat ze hoeven te doen is om het kwartier mey iemand af te rekenen en verder zitten ze zelf filmpjes te kijken op youtube of op facebook. Zo gaat het op het hele eiland, de mensen werken wel maar grotendeels van de tijd bestaat dat uit wachten, dutje doen, muziekje luisteren en praten. Iedereen heeft er vrede mee, zo is het hier natuurlijk altijd geweest en zo zal het altijd blijven. Maar ik zou er heel onrustig van worden.
Mama staat de halve dag in de keuken, het water koken (je kan niet uit de kraan drinken), deeg kneden, fruit prakken voor de jugo (sappies), kreeft aanvallen met een enorme houten hamer of kip in stukjes hakken met een hakmes van een halve meter. Ondertussen zingt ze liedjes en verteld ze me allemaal verhaaltjes terwijl ik aan het tekenen ben aan de eettafel. Heb al onwijs veel getekend hier, superveel inspiratie door alles wat ik zie, hoor, ruik en proef hier. Soms komt ze naar me toe met een kopje warm water uit de magnetron, altijd uit de magnetron, en de bak aanmaakkoffie. Ze stonden hier versteld toen ze zagen dat ik mijn koffie zwart drink, zelf doen ze er twee scheppen melkpoeder en drie scheppen suiker bij, als het niet meer is. Dan komt ze opeens aan met een soort tak, en met het grote hakmes snijd ze hem in de lengte voor me open. Er zit een soort witte pluizige bolletjes, ze stopt er een in haar mond en eet het witte op. In het midden zit een grote pit wat lijkt op een zwarte steen. ¡es muy rico! Zegt ze en ze gebaart dat ik ook moet proeven, dus ik stop de witte pluizenbol in mn mond. heeerlijk! Heel zoet en sappig, maar ook een beetje romig. Het lijkt een beetje op kokos, met een nasmaak van aardbei of sinaasappel. Gapa ofzo heette het. Zoveel nieuwe dingen elke keer!!
Wat me ook opvalt is dat ze hier iedereen gorda, gordo of gordita noemen, wat dikke betekend. Grappig, met onze vriendinnen doen we dat ook onderling. Als er weer een familie lid binnenwaggelt doen ze alsof ze elkaar een maand niet hebben gezien en begroeten ze elkaar, en mij dus ook, met een dikke knuffel en zoen. Naast me op de bank speelt de dikke tante de hele tijd met mijn haar, waar ze zo jaloers op is, terwijl ze hevig discussieert met mijn mama. Ze lijken wel altijd in discussie te zijn met elkaar, en ik moet er altijd een beetje om lachen. Zelf moeten ze altijd om mij lachen als ik iets eet wat ik niet ken of probeer te begrijpen waar ze het over hebben samen.
In de avond zitten we weer tv te kijken met zn drietjes op de bank terwijl de moeder zich verkneukeld over haar lievelingsdrankje; koffie waar een homp gesmolten mozarella in drijft (ik maak geen grapje, dit neemt ze elke avond). Het lijkt alsof ik altijd al zo naast ze op de bank heb gezeten. Pricilla en ik doen een spelletje op mijn telefoon en ze maakt wel 1000 selfies die ik allemaal naar haar mobiel moet sturen. Als ik ga slapen geven ze me een kus en doen ze de tv wat zachter. Ik poets mijn tanden onder het mini pisstraaltje van de kraan, met de deur open voor licht want het peertje heeft het begeven. Eenmaal in mijn frisse door mama opgemaakte bed denk ik aan mijn familie en vrienden in nederland die inmiddels alweer zijn opgestaan voor werk of school.
Ze hebben hier niet veel, alle huizen zijn klein, de meubels zijn oud en gammel, ze hebben geen leuke kledingwinkels en de spullen zijn van slechte kwaliteit, maar wat ze wel hebben is een verschrikkelijk sterke familie band. Ze zijn zo gelukkig, ookal zitten ze elke dag maar voor zich uit te staren in de winkel wachtend op de derde klant van die dag, en hebben ze geen idee wat er zich in de rest van de wereld afspeeld, het maakt niet uit. Zij zijn op dit eiland, en ze hebben elkaar en dat is genoeg. Kunnen wij nog wat van leren!
¡Hasta luego!
Na hier een weekje op het eiland vertoeft te hebben heb ik al een aardig beeld van de cultuur hier. Dat komt grotendeels doordat ik natuurlijk in een gastgezin verblijf, dichterbij de mensen kan je niet komen. Ik heb ook nog het geluk dat ik het leukste gastgezin van het eiland heb getroffen, vergeleken met wat ik hoor van andere vrijwilligers. Ik ben echt een dochter uit het gezin en zo behandeld iedereen me ook. De mensen zijn echt heel bijzonder, heel anders dan in Nederland....
In de ochtend wordt ik, door het tijdsverschil, uit mijzelf rond half acht wakker. Soms eerder want de scholen beginnen om zes uur en daardoor zijn veel mensen al om zes uur wakker en op straat. Aangezien iedereen familie is van iedereen hier loopt er om de tien minuten wel iemand het huis in om gedag te zeggen, wat te eten of een telefoontje te plegen. Zo ook in de vroege ochtend, de tante loopt rustig om zeven uur het huis in en zet de tv aan (altijd met het volume voluit). Mn moedertje loopt op haar sloffen en slaapjurk meteen naar de keuken om ontbijt klaar te maken. Deze ochtend kreeg ik zoete tortillas met colada, een warm, zoet, pappig drankje gemaakt van ik heb geen idee wat, maar het smaakte naar de rijstevlaai die mijn favoriet was toen ik nog bij de multivlaai werkte. En natuurlijk mijn dagelijkse fruitsalade met papaya uit de tuin, banaan, sinaasappel en vijgen. Wat wel hetzelfde is als in nederland is dat Pricilla niet kan opstaan en mn moedertje tien keer moet roepen totdat ze op het allerlaatste moment haar bed uitrolt, snel ontbijt en gaat werken in het winkeltje naast het huis.
En altijd, elk moment van de dag, staat of de tv of de radio of allebei aan. De programmas zijn werkelijk verschrikkelijk, veel te druk qua kleuren en geluid, alle vrouwen lijken op kim kardashian met nog meer plastische chirurgie en zoveel makeup dat het net lijkt of ze een masker dragen. Ze laten zelfs tussen het nieuws over zes doden door de regen in frankrijk en over een terroristische aanslag een merengue videoclip zien van vijf minuten van een verschrikkelijk slechte zanger omringd door vrouwen in bikini. En het rare is dat alle vrouwen op tv er zo uitzien maar op straat lopen alle vrouwen in hun slaapjurken boodschappen te doen, meisjes in hun school uniformen, en niemand draagt meer makeup dan een beetje mascara, en is er nergens ook maar 1 kim kardashian te bekennen.
Zoals ik eerder vertelde is de lunch hun grootste maaltijd. Daar trekken ze dan ook rustig anderhalf uur voor uit, de scholen hebben ook twee uur pauze tussen de middag. Ik heb nog geen een keer geluncht met alleen mn moedertje en pricilla, elke dag eten we met de hele familie samen in het huis van een van hen. Ik moet er nog steeds aan wennen dat we niet tegelijk eten, ze hebben hoogstens vijf stoelen en de lunchgroep bestaat elke dag uit 10-20 personen. Ik mag altijd als eerste samen met de opa en de twee ooms omdat ik de gast ben. Niemand wacht op elkaar maar begint gewoon te eten. Ze eten hier alleen maar met een lepel, er komt geen mes aan te pas want daar heb je natuurlijk tanden voor gekregen. Eerst altijd korrelige soep met wat groente en een hompje vlees erin gekwakt met alles er nog op en aan. Iedereen slurpt mega hard zn soep in een formule 1 tempo naarbinnen en zuigt, knaagt, knabbelt en bijt in het hompje vlees. Dan een bord met het maal van de dag en, zoals elke maaltijd, rijst. Na deze zes weken kan ik geen rijst meer zien denk ik. Vandaag hadden ze weer kreeft gevangen, en de drie zussen stonden dansend, lachend, zingend en discussierend in de keuken alles klaar te maken. Gelukkig hebben ze inmiddels door dat ik niet zoveel eet als hen dus krijg ik halve porties. Niet dat ik dan sneller klaar ben, in de tijd dat ik mn soep heb weggewerkt zit er op de stoel naast me al een tweede persoon zn rijst naarbinnen te werken. En ondertussen staat natuurlijk de tv aan. En de hond, Osita, krijg geen hondevoer maar elke maaltijd gewoon een kleine portie wat wij eten. Dat beest eet werkelijk alles, van de drop die ik mee heb gebracht, tot koffie, tot rijst en fruit. Verbazingwekkend dat dat beest zo gezond is en nieteens verschrikkelijk stinkt!
Na de lunch vertrekt iedereen hier naar zn werk. Nouja werk... Pricilla werkt in een papier winkel waar mensen dingen kunnen uitprinten en kopieren en waar je pennen en bureauartikelen kunt kopen. Er komen ongeveer 10 klanten in haar werkdag van 9:00-21:00 en de rest van de tijd ligt ze met haar benen op tafel de ecuadoriaanse versie van GTST te kijken en muziek te luisteren, terwijl mama om de zoveel tijd wat te eten en drinken komt brengen. De andere familie heeft een internet cafe (waar ik de muurschilderingen maak). Ze werken er met zn drieeen en het enige wat ze hoeven te doen is om het kwartier mey iemand af te rekenen en verder zitten ze zelf filmpjes te kijken op youtube of op facebook. Zo gaat het op het hele eiland, de mensen werken wel maar grotendeels van de tijd bestaat dat uit wachten, dutje doen, muziekje luisteren en praten. Iedereen heeft er vrede mee, zo is het hier natuurlijk altijd geweest en zo zal het altijd blijven. Maar ik zou er heel onrustig van worden.
Mama staat de halve dag in de keuken, het water koken (je kan niet uit de kraan drinken), deeg kneden, fruit prakken voor de jugo (sappies), kreeft aanvallen met een enorme houten hamer of kip in stukjes hakken met een hakmes van een halve meter. Ondertussen zingt ze liedjes en verteld ze me allemaal verhaaltjes terwijl ik aan het tekenen ben aan de eettafel. Heb al onwijs veel getekend hier, superveel inspiratie door alles wat ik zie, hoor, ruik en proef hier. Soms komt ze naar me toe met een kopje warm water uit de magnetron, altijd uit de magnetron, en de bak aanmaakkoffie. Ze stonden hier versteld toen ze zagen dat ik mijn koffie zwart drink, zelf doen ze er twee scheppen melkpoeder en drie scheppen suiker bij, als het niet meer is. Dan komt ze opeens aan met een soort tak, en met het grote hakmes snijd ze hem in de lengte voor me open. Er zit een soort witte pluizige bolletjes, ze stopt er een in haar mond en eet het witte op. In het midden zit een grote pit wat lijkt op een zwarte steen. ¡es muy rico! Zegt ze en ze gebaart dat ik ook moet proeven, dus ik stop de witte pluizenbol in mn mond. heeerlijk! Heel zoet en sappig, maar ook een beetje romig. Het lijkt een beetje op kokos, met een nasmaak van aardbei of sinaasappel. Gapa ofzo heette het. Zoveel nieuwe dingen elke keer!!
Wat me ook opvalt is dat ze hier iedereen gorda, gordo of gordita noemen, wat dikke betekend. Grappig, met onze vriendinnen doen we dat ook onderling. Als er weer een familie lid binnenwaggelt doen ze alsof ze elkaar een maand niet hebben gezien en begroeten ze elkaar, en mij dus ook, met een dikke knuffel en zoen. Naast me op de bank speelt de dikke tante de hele tijd met mijn haar, waar ze zo jaloers op is, terwijl ze hevig discussieert met mijn mama. Ze lijken wel altijd in discussie te zijn met elkaar, en ik moet er altijd een beetje om lachen. Zelf moeten ze altijd om mij lachen als ik iets eet wat ik niet ken of probeer te begrijpen waar ze het over hebben samen.
In de avond zitten we weer tv te kijken met zn drietjes op de bank terwijl de moeder zich verkneukeld over haar lievelingsdrankje; koffie waar een homp gesmolten mozarella in drijft (ik maak geen grapje, dit neemt ze elke avond). Het lijkt alsof ik altijd al zo naast ze op de bank heb gezeten. Pricilla en ik doen een spelletje op mijn telefoon en ze maakt wel 1000 selfies die ik allemaal naar haar mobiel moet sturen. Als ik ga slapen geven ze me een kus en doen ze de tv wat zachter. Ik poets mijn tanden onder het mini pisstraaltje van de kraan, met de deur open voor licht want het peertje heeft het begeven. Eenmaal in mijn frisse door mama opgemaakte bed denk ik aan mijn familie en vrienden in nederland die inmiddels alweer zijn opgestaan voor werk of school.
Ze hebben hier niet veel, alle huizen zijn klein, de meubels zijn oud en gammel, ze hebben geen leuke kledingwinkels en de spullen zijn van slechte kwaliteit, maar wat ze wel hebben is een verschrikkelijk sterke familie band. Ze zijn zo gelukkig, ookal zitten ze elke dag maar voor zich uit te staren in de winkel wachtend op de derde klant van die dag, en hebben ze geen idee wat er zich in de rest van de wereld afspeeld, het maakt niet uit. Zij zijn op dit eiland, en ze hebben elkaar en dat is genoeg. Kunnen wij nog wat van leren!
¡Hasta luego!
-
20 September 2014 - 22:21
Petra Hoogervorst:
Blijft leuk om al je belevenissen te lezen. Door je manier van schrijven kunnen we ons goed voorstellen hoe het is daar. Bofkont dat je zo'n leuk gastgezin hebt getroffen!!!
Hier in NL gaat alles gewoon z'n gangetje. Vanmorgen hebben je papsie en ik slipcursus gedaan in Almere....was leuk.
Hou je taai en geniet maar lekker,
Liefs Alette&Petra -
20 September 2014 - 22:30
Monique:
Wat een prachtig verslag weer en die mentaliteit van die mensen, heerlijk als je zo kan leven en volmaakt gelukkig ben met de dingen die je hebt. Kunnen wij idd nog wat van leren. Dat hebben wij ook veel in Thailand gezien, prachtig! Wat zal jij een indrukken opdoen meissie, geniet er nog van!
Liefs van ons allemaal -
20 September 2014 - 23:36
Omie:
Hallo Lieverd, als ik straks in mijn bedje stap, kan ik me haast niet voorstellen dat het bij jou nog volop dag is, toch kan ik het niet nalaten nog even te reageren, je hebt een prachtig en duidelijk beeld weergegeven hoe of de leefwijze en cultuur er daar aan toegaat! Hoe gelukkig en tevreden mensen daar zijn met zo weinig middelen. Het ontroerd me dat jij dit inziet en er zo goed mee omgaat! Fijn om te lezen dat jij het zo treft met jou gezin, dat geeft rust en een thuisgevoel. En dan het lievelingsdrankje van je moedertje...koffie met mozarella, hoe verzin je het! Van je mamsie wat foto's doorgekregen, ik ga morgen even een bakkie doen om de rest van de foto's te bekijken. Ja ja alweer een ruime week ben je op de galapagos en al zoveel gezien en ervaren, en wij genieten van je verhalen, hier alles goed , nou dag lieverd, tot de volgende keer hoor! Lieve groetjes van ons en dikke knuffels en hou je goed! XXX Omie -
21 September 2014 - 07:49
Helga:
Wat een verhalen, Isa. Wel goed om eens te zien hoe het leven ergens anders is. Je schrijft mooie, beeldende verhalen. Leuk hoor! Geniet er maar van. -
21 September 2014 - 09:25
Willy:
Wat een avontuur ben je aangegaan he Isa, maar dichterbij de mensen en hun gewoontes kom je niet, ik vind het geweldig om te lezen wat je zoal meemaakt en ben trots op je hoe je er mee omgaat, zou het je niet na kunnen doen denk ik.
Xxx -
21 September 2014 - 11:18
Diny Hoogervorst:
Wat heb je weer een beeldend verslag geschreven. Erg leuk om te lezen.
Deze reis zul je je leven lang niet vergeten! -
21 September 2014 - 11:26
Opa En Oma G:
Wat een belevenissen weer Isabel, je maakt weer van alles mee, we zijn trots op onze kleindochter, die zich zo dapper erdoor heen worsteld. Als je weer in Holland bent zou je er een boek moeten schrijven en uitgeven, dat zal best een succes worden denken wij.
Groetjes en een dikke kus van Opa en Oma G -
21 September 2014 - 11:26
Opa En Oma G:
Wat een belevenissen weer Isabel, je maakt weer van alles mee, we zijn trots op onze kleindochter, die zich zo dapper erdoor heen worsteld. Als je weer in Holland bent zou je er een boek moeten schrijven en uitgeven, dat zal best een succes worden denken wij.
Groetjes en een dikke kus van Opa en Oma G -
21 September 2014 - 12:14
Allei:
Hola Isa,
Wat een prachtig verhaal. Inderdaad mooi dat de familieband zo sterk is en hoe ze dingen met elkaar doen en beleven. Dat is wel wat anders dan hier waar we met tig agenda's bij elkaar komen om een afspraak te plannen of met een datum prikker ha ha Fijn dat het je zo getroffen hebt met je gastgezin en dat je thuis voelt. Mooi ook dat je "gevoed"wordt om te kunnen schilderen en te tekenen.
p.s. heerlijk om alles zo te lezen, je schrijft goed Isa!
Saludos
Allei
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
