Isabella paradise

Holaa!!

Weer een tijdje geleden maar ik heb eindelijk weer eens internet :)

Ik ben net terug van een midweekje Isla Isabella. Wat was dat gaaf!!

Zaterdagavond konden we het toch niet laten om uit te gaan. Tot drie uur gedanst in La Isla terwijl we de volgende dag om 7:00 met de boot zouden vertrekken. Ik had gelukkig niets gedronken, maar de volgende ochtend lag ik rustig nog te slapen om 6:40 terwijl we om 6:30 hadden afgesproken, oeps...! Ik snel wat laatste spullen in mn tas gepropt en met een enorm tempo naar de haven gerent met mn slaapkop. Manu en Leo stonden al op me te wachten en me uit te lachen omdat ik de hele tijd bang was dat zij zich zouden verslapen, en nu was ik de gene die te laat was. Daar gingen we dan met de eerste lancha naar santa cruz. We dachten goede plekken te hebben achterin de boot, maar na tien liter zout water in ons gezicht realiseerden we ons dat het niet de beste keuze was geweest. Met zeiknatte backpacks en trillend van de kou kwamen we aan op Santa Cruz waar we een tussenstop hadden van 5 uur. We gingen lunchen bij een pizzatent en probeerden een beetje op te warmen. Daarna wat rondgelopen op Santa Cruz, een prachtig eiland maar erg gericht op toerisme. Iemand kwam ons zelfs uitnodigen voor het Oktoberfest op het eiland! We keken wat rond in de winkeltjes en kochten wat souvenirs. Ik ben superblij met mn handgemaakte trui van alpaca-wol, (net een zacht dekentje om me heen!) en mijn I love boobies shirt met twee blue-feet-boobies voetjes op mn boobies. (Ha-Ha). Daarna kochten we nog een pizza (we moesten wel, het was zo zalig na al die rijst elke dag) en gingen we op de volgende boot. En dat was werkelijk een hel. De golven waren twee tot drie meter en super ruig waardoor de open boot verschrikkelijk heen en weer bungelde en botste en klotste. Ik moest denken aan papa, die altijd zo zeeziek wordt, en hoopte dat ik het niet van hem heb geeerft. Maar dat heb ik wel. Ik heb drie keer overgegeven, en kon niet meer op mn benen staan. Voelde me zo ongemakkelijk naast twintig vreemden op een boot, maar gelukkig zat er een oudere vrouw naast me die me rechtop hield en me hielp met overgeven. Wat was ik blij toen ik hoorde dat we er waren!! Manu en leo tilde me de pier op, waar ik tien minuten heb gelegen, terwijl Joel die we daar zouden zien een fotoreportage van me maakte. Leeeuk. :(

Nadat ik weer met beide benen op de grond stond en me bewust werd van mn omgeving, was ik sprakeloos. Wat is dit een prachtig eiland... zelfs nu ik dit schrijf drie dagen later op een uitkijkpunt in de zee in mijn laatste twee uur hier, realiseer ik me niet dat dat geen droom is. Dit is hoe het paradijs eruit moet zien! Palmbomen overal, rustige salsa muziek op de achtergrond, een knalblauwe lucht boven en nog knalblauwere zee, een wit strand van tien meter breed met roze, paarse, oranje en gele schelpen en aan de zijkanten pik zwarte lava stenen. En dan ben ik nog niet eens begonnen over de dieren; enorme pelikanen vliegen boven je hoofd, pinguins waggelen over de rotsen tussen de zwarte en rode krabben, de schattige en domme lobos, overal iguanas op straat (sommige van bijna een meter lang!), gele en roze vlinders, enorme schildpadden en natuurlijk de blue-feet-boobies. Met een taxi gingen we naar de 'stad' een paar meter verderop op zoek naar een hostel. Joel zou eigenlijk met ons in een hostel slapen maar hij had allemaal vrienden gemaakt in de drie uur dat hij hier was en sliep bij hen. Wij kwamen uit bij pasado del caminante, een superdroppig hostel van een dikke altijd goedlachse man met vijf kamers. Er was precies nog een kamer vrij voor drie personen. Superklein kamertje natuurlijk met drie bedden met keiharde matrassen, een schraal keukentje met 1 camping gaspit, en voor drie personen bestek en glazen maar geen borden (we aten van pannendeksels), een ijskoud pis douchje en een gore koelkast. Maar wat kan ons dat schelen! We konden onbeperkt sinaasappels plukken uit de tuin, chillen in de hangmatten en het was maar 15$ per nacht. Na een beetje geinstalleerd te zijn gingen we de stad in om te eten in een leuk tentje met een ecuadoriaans menu (yuca soep met queso, jugo van passievrucht, en enorme bal rijst met groente, gegrilde kip, wat platano en een toetje) voor 7$. We waren aardig moe na deze dag dus we gingen om 9 uur weer richting huis, maar onderweg kwamen we een verlaten kampvuur tegen waar we nog een uur bij hebben gezeten onder de sterrenhemel.

De volgende dag moesten we vroeg op want we gingen een hike lopen op een van de vulkanen waaruit dit eiland bestaat. Na een taxi rit van een half uur begonnen we samen met een gids en een amerikaans stel aan onze 20 km wandeling. We begonnen in de mist en kou, ik had meteen spijt van mn korte broekje en hempje... gelukkig had ik wel een plastic poncho. We baggerden en gleden door de modder en ik vroeg me af wat hier nou ook alweer leuk aan was. Maar gelukkig klaarde langzamerhand de lucht en konden we de omgeving zien. En wat was dat prachtig.... overal prachtige natuur en bloemen. Toen we hoger kwamen konden we het lavaveld zien, het was zo groot dat het een gezichtsbedrog veroorzaakte, het leek net alsof je erin werd gezogen. De Sierra Negra vulkaan is voor het laatst uitgebarsten in 2005 dus de lava is helemaal niet oud. Toen hij explodeerde konden mensen de berg op en zien hoe de lava het veld bedekte, dat zal gaaf geweest zijn zeg... na een eind lopen kwamen we bij een enorme boom met een stam van meer dan twee meter doorsnee. Grote takken waren richting de grond gegroeid en nodigde uit tot klimmen, dus je begrijpt waar we onze lunch hebben gegeten! De lucht was superblauw en je hoorde overal die typische tropische vogel geluiden, heel rustgevend. Het was heel warm, omdat we hier bijna op de evenaar zitten, en de vulkaan zo hoog is is er bijna geen andere plek op aarde waar je dichter bij de zon kan komen. Om een voorbeeld te geven, ik had factor 60 zonnebrand op en ben nog steeds verbrand! Na de lunch liepen we door naar el chico, een kleinere vulkaan op de grote vulkaan. We liepen door een pikzwart maanlandschap, wat ons erg deed denken aan lord of the rings. Er zaten gaten in de grond van lavatunnels waar nog steeds hete lucht uitkomt. Overal waar je kijkt zie je zwarte stenen, en waar de zonlicht schijnt prachtige glitters. Lavastenen zijn net kristallen, ik voelde me net een prinses in een sprookjes wereld dat ik al die glitterstenen onder mn voeten had. Je mag eigenlijk niets pakken uit de natuur, maar ik heb er stiekem een paar meegesmokkeld want ik kon het gewoon niet laten! Aan het eind van de wandeling was is aardig kapot maar trots dat ik het had gehaald en blij dat ik het had gedaan omdat ik zoveel prachtige dingen heb gezien.

Die middag gingen we naar casa Rosita, het hostel waar joel sliep. Het is het mooiste hostel van het eiland, een roze huis met honderden iguanas overal, aan zee en met een strandbar waar altijd een kampvuur brand en latin muziek aanstaat. We huurden drie surfboards en wetsuits en hebben de hele middag gesurft op het paradijselijke strand. Wat was dat prachtig... Geen mens te bekennen op de twee kilometer lengte van het strand. Er stond een klein surfershutje gemaakt van takken en bananenbladeren waar we onze spullen achter konden laten. Het is moeilijk om de goede woorden te vinden hoe mooi dit was, want alles doet het te min. Na ons helemaal doodmoe gesurft te hebben gingen we terug naar de bar van casa rosita voor het happy hour. Zaten we dan lekker met onze zoute haren, blote voeten en verbrande wangen op te warmen bij een kampvuur met een coco loco in onze handen. Het meest exotische drankje ooit! Je krijgt een kokosnoot, versgeplukt natuurlijk, waar ze de helft van de kokosmelk uit laten lopen en bijvullen met caña, de sterke drank uit latijns amerika gemaakt van suikerriet. En natuurlijk met een rietje en een bloem er in :) Om 12 uur was het de 21e verjaardag van Manu, we staken de sterretjes aan die ik had meegenomen en zongen verjaardagsliedjes in 9 verschillende talen. Je ontmoet zo makkelijk zo onwijs veel mensen, echt zo gaaf. Ook was er een meisje die al vijf jaar aan het reizen was en in 41 landen is geweest, heel gaaf maar dat kan ik me toch niet helemaal voorstellen!

De volgende dag hadden we een groot verjaardagsontbijt geregeld voor manu, met balonnen en al. Daarna hebben we fietsen gehuurd voor een tocht richting de Muro de los Lagrimas, een muur die is gebouwd om de bevolking af te schrikken in de koloniale tijd. De bezetters van het eiland vermoorden elke inwoner en stopte pas met het bouwen van de muur totdat de laatste dood was. De weg er naar toe bestaat uit zandwegen langs de zee, door de modder onder de giftige bomen door en vooral uit heel veel heuvels (doodeng, wat ging ik hard!!!). Onderweg heb je allerlei leuke zijweggetjes die leiden naar leuke plaatsen zoals playa del amor, het strand waar de iguanas komen om te paren of een lavatunnel die zo groot is dat je erin kan lopen. We waren met zijn vieren maar iedereen was zo bezig met het genieten van de omgeving dat we weinig praatten en soms lekker op ons zelf aan het fietsen waren. Op een gegeven moment kwamen we bij een uitkijkpunt op de top van een berg waar we een trap van bijna een kilometer de berg op moesten om er te komen. We aten wat sinaasappels en deden een siësta van een half uurtje. Op de terugweg kwamen we nog wat overstekende schildpadden tegen van iets kleiner dan een meter doorsnee, supercute. In de middag huurden we snorkelspullen en gingen we naar een goede snorkelplek. Ik vond het super spannend want als je niet uitkijkt wordt je omver gezwommen door een groep lobos van 1,5 meter lang. Het was niet de beste dag om te snorkelen want er waren niet heel veel dieren in het water. Toch heel veel vissen gezien, zwemmende iguanas, lobos en een paar pinguins. In de avond waren we uitgenodigd om te komen eten bij Davíd, een local  die we hebben ontmoet bij casa rosita. Hij was heel aardig en had goede bedoelingen, en waarschijnlijk deed hij dit vaker. Wij betaalden met zijn achten de boodschappen en in zijn huis maakte zijn moeder het klaar. Supergastvrij! Het huis zag er arm uit en dit is waarschijnlijk de manier waarop davíd gratis eten voor zijn familie verzorgt. Het is een win win situatie, want wij mogen in zijn huis komen en de cultuur van dichtbij zien en hij heeft weer een avondmaal. Daarna gingen we naar een klein barretje op een pier midden in de zee tussen de golven voor nog een coco loco. Aan het eind van de avond wilde ik betalen, de meeste mensen waren al weg en de dansvloer was leeg. Er stond bachata op en ik danste een beetje, de eigenaar van de bar zag het en voor ik het wist vroeg hij me ten dans. Een klein mannetje van 50 en zijn vrouw stond met haar schort achter de bar de glazen te wassen en lachend toe te kijken. Ik dacht waarom niet, en danste mijn beste bachata ooit. De man en david konden hun verbazing niet op dat een blond europeaantje op hun muziek kon dansen, en ik kreeg zelfs het compliment dat hij geen verschil merkte tussen een latina en mij! Beter compliment kun je niet krijgen.

De laatste dag sliepen we een beetje uit en pakten we onze spullen. We kochten wat broodjes onderweg en aten ze op het strand met verse sinaasappelsap zo uit de boom. We lieten onze spullen achter bij een winkeltje en huurden snorkels om nog twee uurtjes te snorkelen voor we gingen vliegen. En wauw wat was dat coooool! Het was een supergoede dag om te snorkelen. Ik zwom midden in een groep spelende babylobos, zat even uit te rusten op een rots met vijf pinguins nog net niet op mijn schoot en toen ze het water insprongen en ik ze achterna ging zag ik een pijlstaartrog van anderhalve meter doorsnee. Dat was wel een beetje eng... even later wenkte Manu me onderwater en toen ik dichterbij kwam zag ik een enorme schaduw, wat was dat...? En toen realiseerde ik me dat de schaduw die dichterbij kwam, een meter onder Manu en bijna net zo groot als hem, en enorme waarschijnlijk rond de 100 jaar oude schildpad was. Vijftig vissen om hem heen, alsof hij de koning van de zee was. Wat mooi, licht en elegant is dat zware rimpelige dier in het water vergeleken met op het land. Manu kwam voorzichtig dichterbij hem en hield met twee handen zijn schild vast en zo liet de schildpad hem meetrekken door het water. Het was zo een onwerkelijk gevoel, ik kreeg echt een enorme kick! Ik bleef nog een paar minuten boven de schildpad zwemmen terwijl hij minder dan een meter onder me was. Ik raakte hem af en toe even aan en het was alsof we altijd al beste vrienden waren. Gelukkig kon ik snel mijn wegwerp onderwater camera aan Leo geven om een foto te maken van mij en de schildpad, kan niet wachten om te zien hoe ze zijn geworden!

Inmiddels zitten we al twee uur op het vliegveld omdat twee uur ecuadoriaanse tijd twee uur later is dan de afspraak. Vliegveld is niet het goede woord eigenlijk, het is een soort klaslokaal met 20 zitplekken waar je wacht tot je in een vliegtuig stapt voor 8 personen. Zal vast wel heel anders zijn dan in een groot vliegtuig, ben benieuwd...

Ik ben op een vreemde manier weer blij om naar huis te gaan, Isabella is een paradijs, maar op San Christobal voel ik me thuis. Ik miste het eiland echt al na deze vier dagen... Vanavond gaan we vast en zeker wat pool spelen in Baquero en bijkletsen met onze vrienden, kijk er nu al naar uit. En wat word ik verdrietig als ik eraan denk dat ik over 2,5 week naar huis moet, want wàt ben ik hier gelukkig.

Muchos besos,

Isa