..

¡Holaa!

De laatste tijd wat lastiger om contact te onderhouden door het slechte internet hier. Eerder kon ik gebruik maken van de wifi van de winkel van Pricilla, maar de baas heeft niet meer betaald dus zijn ze afgesloten. En buiten dat; het internet, en de stroom, vallen regelmatig voor een paar uur uit op het hele eiland...

Zo ook laatst in de discotheek, we waren met zn allen helemaal los aan het gaan op de reggeaton (de meeste als houten planken, maar vol overgave, prachtig!) en iedereen was draaierig van de ganja (hèt drankje hier, gemaakt van bamboe water vertelde iemand mij) toen van de eene op de andere seconde het pikdonker en voor een paar seconden doodstil was in La Isla. Konden we naar huis met zn allen! Loop je dan met nasuizende oren zonder een hand voor ogen te kunnen zien door de straten, want alle verlichting was natuurlijk ook uit.
Gelukkig vond ik mijn huis vrij snel en makkelijk, het valt op want het is een van de weinige huizen met drie volledigd verdiepingen (alleen de onderste is van mijn gezin). De meeste huizen hier zijn namelijk niet afgebouwd, 1 verdieping en een halve tweede omdat je hier voor een huis wat nog in de bouw is veel minder belasting betaald! Best slim, maar het ziet er onwijs armoedig uit.
Eenmaal thuis klom ik met wat vrienden de trap op, aan de zijkant van het gebouw, naar het dak. Iedereen in het gebouw hangt daar zijn was op en verder niets, maar ik zit er graag omdat het op de berg omhoog staat waardoor je een prachtig uitzicht over Baquerizo Moreno en de zee hebt. Door dat het overal zo donker was en er geen wolkje in de lucht hing kon je een ongelooflijk mooie sterrenhemel bewonderen. Nog nooit heb ik zoveel sterren gezien, tien keer zoveel als dat je in Nederland in de lucht ziet glitteren. We lagen zo wel een uur op ons rug op het door de zon opgewarmde beton de sterren te tellen. Ook kijk ik bijna elke avond om 6 uur, vlak voor het eten op datzelfde dak hoe de zon de zee in zakt en een oranje roze gloed de lucht bedekt. Wat ben ik toch een zoetsappig clichè. :)

Met het lesgeven ging het oke, de leerlingen zijn engeltjes en deden het onwijs goed. Maar nu is er opeens twee weken vakantie en is er een andere vakantieschool en is alles weer veranderd, waardoor ik nu een veel jongere en grotere drukke klas moet doen met Joel. Ze doen hier allemaal echt hun best geloof ik, de lokalen doen dit ook vrijwillig, maar het komt er niet zo van terecht. De organisatie is hier erg slecht, alles is onduidelijk, horen we op het laatste moment en dan weten we nog niet wat nou de bedoeling is. Is misschien ook een cultuurverschilletje. Gelukkig mochten Joel en ik eindelijk beginnen met het beschilderen van een enorme muur waarop we ons helemaal kunnen laten gaan! Zal snel proberen fotos te plaatsen.

Buiten Joel, die hier wel mijn beste vriend is omdat ik elke dag met hem werk, schilder en vaak ook eet (hij heeft een eigen restaurant in frankrijk (ondanks dat hij pas 17 is) en sinds mijn familie zijn kooktalent heeft ontdekt maken ze daar goed gebruik van), heb ik inmiddels veel meer vrienden gemaakt. Eerst voelde ik me een beetje een buitenbeentje omdat ik een van de eerste 'nieuwe' was die in een groep kwam van mensen die hier al heel lang waren en een close groepje vormden. Nu zijn er veel nieuwe bijgekomen waar ik het onwijs goed mee kan vinden! Maar ik trek niet alleen met vrijwilligers op, bij de bar en het uitgaan heb ik ook veel lokale mensen ontmoet waarmee ik het goed kan vinden. Onder andere de snorrengang (zo heb ik ze genoemd), een groep van vier magere, totaal niet latino-ogende jongens, in vale hippie hemden met een lage hals, broeken met opgerolde pijpen, teenslippers en zoals de naam al zegt; allemaal met een klein snorretje. Hillarisch! Ze spelen allemaal instrumenten en zitten regelmatig met elkaar te jammen in Baquero, wat voor een supergezellige sfeer zorgt. Ik kan uren naar hun verhalen luisteren die zo ver van mij afstaan: aanvallen van haaien bij het surfen op enorme golven, het opkopen van een Finca en de bananen en sinaasappels verkopen, nachtelijke reizen tussen de eilanden door, slapen in de openlucht in de rimboe, het beklimmen van vulkanen, noem zo maar op. Vooral blijft mij een van die gasten bij, die geboren is in Ecuador maar jong naar Miami is verhuisd, daar is opgegroeid en op zijn 20e weer is teruggegaan en in zijn woorden is 'herboren' op de Galapagos. De passie spat er vanaf, en ik ben zo gefascineerd hoe vol liefde iemand kan spreken over de plek waar hij leeft. Hoe fijn ik het thuis in Alphen aan den Rijn ook heb, kan ik me daar niets bij voorstellen.

Baquero is de bar waar we voor het uitgaan heen gaan om wat te drinken, poolen en kletsen en ook doordeweeks spreken we soms met wat mensen af om te kaarten of gewoon wat te drinken. Iedereen hier is professional pool-speler (?) en ik durf te zeggen dat ik ook een van hen begin te worden. Samen met een ander hoogblonde vrijwilliger poolen we regelmatig de grote mannen eruit, onder luid gejoel van de hele bar en grote schaamte van onze tegenstanders. Ik heb ook vaak genoeg verloren hoor, maar dat wordt ons gelukkig nooit zo kwalijk genomen. Daarna doen we wat kaartspellen en praat iedereen een beetje met elkaar, met de bijkomende taalbarrieres. Het is vast een hillarisch aangezicht, een groep van 20/30 man die verdeeld over 10 landen wonen met elk een eigen taal, die met handen en voeten en met hakkelige accenten met elkaar proberen te communiceren. Ik vertaal in mijn hoofd van spaans naar engels, van duits naar nederlands, van nederlands naar spaans en zo nu en dan wat woordjes frans. Ik ben bang dat als ik niet snel weer eens nederlands praat ik het volgende maand ben verleerd!

Volgende maand... Nog iets minder dan een maand voor ik weer naar huis ga, dat klinkt veel maar tegerlijkertijd is het ook heel weinig. Dat zijn nog maar drie weekenden, en dan nog tot die donderdag. Het is vreemd dat ik ondanks hoe erg ik Pim en mijn lieve zussie en ouders mis, nu al opzie tegen het moment dat ik weer weg moet. Ik voel me hier nu echt thuis. Elke dag zit ik 's ochtends, in de middag en in de avond een tijdje bij Pricilla in de winkel te kletsen over van alles en nog wat, gelukkig is de taalbarriere klein want ik spreek beter spaans dan ik dacht. We maken wat gekke foto's en kijken filmpjes van ons schatje Romeo Santos of Beyoncé terwijl we keihard meezingen, of zwijmelen stiekem weg bij rapunzel of de kleine zeemeermin omdat we allebij een geheime disney liefde hebben. Als ik naar binnen loop ligt mn moedertje in haar slaapjurk met sloffen op de bank te brullen door de telefoon tegen haar zus die vijf meter verderop woont. Ze waggelt naar de keuken en samen maken we empanadas gevuld met de hollandse kaas die ik heb meegebracht. Ze blijft maar verhalen vertellen, en grapjes maken en vragen stellen terwijl ik eigenlijk allang bij Baquero zou zijn. Geeft natuurlijk niets, want het is zo'n schatje!

Aankomende zondag vlieg ik met een tienpersoons vliegtuigje met Manu, Leo en Joel naar Isla Isabella, volgens iedereen het mooiste eiland. We verblijven er drie nachten en we gaan een fietstocht maken, een vulkaan beklimmen, snorkelen en surfen. Heb er onwijs veel zin in! Ik denk stiekem nog wel het meest aan eindelijk weer eens een warme douche....

Elke dag ben ik mezelf dankbaar dat ik de keuze heb gemaakt om dit te doen, omdat ik zoveel leuke dingen mee maak en al zoveel bijzondere mensen heb ontmoet.

¡Hasta luego!