lost

Het is vrijdagavond, eigenlijk zaterdagochtend, 3:20. Ik loop richting huis en ik hoor het geroffel van een helikopter, even later rollen de tranen over mn wangen. Het moest er toch een keer uit, dan maar nu.

Nadat we woensdag teruggekomen waren van Isabella konden we ons meteen opmaken voor de volgende trip. We zouden donderdag gaan kamperen met alle vrijwilligers in Puerto Chino, en daar het strand schoonmaken en vogels tellen. Helaas kregen we te horen dat we daar geen toestemming voor kregen dus moesten we naar een ander strand, dat werd allemaal geregeld. Dus donderdag om 1 uur stonden we met zn allen te wachten op de taxis en kregen we te horen dat we naar een afgelegen strand zouden gaan. Een klein nadeel was dat we een uur moesten rijden en daarna twee uur door de wildernis over een berg moesten hiken, maar dat was voor ons geen probleem. We realiseerden ons nog niet hoeveel spullen we bij ons hadden, buiten iedereens eigen backpack inclusief handdoeken en snorkelsets met flippers, moesten we zeven tenten, twintig slaapzakken, een koelbox met zes flessen frisdrank, twee enorme tonnen drinkwater, groente en fruit (inclusief een watermeloen), 20 kg kip en vlees, borden, bestek, potten en pannen, marschmellows en nog veel en veel meer meesjouwen tijdens onze tocht. Met goede moed begonnen we na een leuke autorit te lopen maar al snel werd duidelijk dat het niet makkelijk zou gaan worden. Er was eigenlijk geen eens een pad, het bestond uit enorme lavastenen die loszaten en waar je zo vanaf glijd, en een door de machettes van Jonathan en Jason (medewerkers van de organisatie) vrijgehakte doorgang tussen de stekeltakken. Iedereen zat meteen onder de schrammen van alle planten en we droegen zoveel zware en onpraktisch verpakte bagage dat we continu ons evenwicht verloren. Het was heet en iedereen was zeiknat van het zweet van alle zware bagage om zich heen. Ik kan niet beschrijven hoe heftig deze ervaring was. Ik ben geen ervaren wandelaar en ook geen mietje of zeurder maar dit was met afstand het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen. Magnus en Jens uit Noorwegen hebben allebij een jaar in het leger gezeten waar ze keihard werden aangepakt maar zelfs zij stonden op het punt van huilen. Want na de beloofde twee uur waren we nog maar net op de helft en de weg werd steeds heftiger. Mensen verloren hun vertrouwen en ik heb wat tranen zien rollen van moedeloosheid.  Na vier uur bloed zweet en tranen kwamen we uitgeput aan bij het strand, en wat was het prachtig... Overal grote stenen en een grote rots verder de zee in, honderden vogels en natuurlijk onze geliefde zeehonden. Iedereen was zo kapot maar we raapten ons bij elkaar en begonnen met het opzetten van de tenten. De helft hadden we gehuurd en klopte niet, wat voor een hoop gedoe zorgde. Gato (bijnaam voor Jason) was aan het koken en Jonathan ging met een paar anderen nachtduiken op zoek naar kreeften om te eten. Ze vonden er drie  dus dat konden we toevoegen aan ons feestamaal! Zaten we dan allemaal supervies, moe maar heerlijk te genieten rond het kampvuur. We draaiden muziek, praatten de hele avond/nacht en deden limbo met een bamboestok in het zand. Echt een perfecte avond! Trok veel op met Kaja uit Duitsland en Jens en Manu uit Noorwegen, supergezellig. We moesten na de heftige wandeling slapen op de keiharde grond vol stenen met vier meiden in een 2,5 pers tent gepropt, wat zoals je begrijpt niet echt tot slapen leed. Maar wel lekker knus en warm.

De volgende ochtend werden we redelijk vroeg wakker door het licht en lobos die keihard aan het hoesten waren tegen onze tent. We kregen een goed ontbijt met veel fruit,  yoghurt, cruesli en een sandwich. Sommige mensen moesten eerder terugzijn dus een kleine groep vertrok al om 8 uur, met alle drie de gidsen. Twee van hen zouden dan weer de hele weg teruglopen om ons op te komen halen. We moesten ook water hebben want dat was helemaal op, dus die arme jonathan kon een zware waterjerrycan tillen op de terugweg. De rest, 10 mensen ongeveer, bleef achter op het strand. We stookten nog een vuurtje, we snorkelden wat en lagen wat muziek te luisteren in de zon. Het duurde langer dan we dachten voor Jonathan en Gato om terug te zijn, we moesten voor het donker terug zijn en het was al drie uur. We stonden al helemaal klaar op ze te wachten, en zodra we ze zagen konden we meteen met alle spullen beginnen aan de barre terugtocht. We moesten lange kleding aan omdat het zo gevaarlijk is met de planten, en de zon scheen op volle kracht op onze schouders wat het er niet beter op maakte. Ook hadden we nog steeds niet genoeg water voor iedereen dus moesten we delen. Iedereen had een ander tempo waardoor het lastig was dicht bij elkaar te blijven, maar toch bleven we in groepen want dat moest wel. Ik viel bijvoorbeeld met mijn hele onderbeen tussen twee stenen waar ik alleen nooit uit had kunnen komen, Kristien en Marie moesten mij met hun oerkracht eruit tillen. Ik had onwijs veel pijn maar we konden niet stoppen. Wij waren de voorste groep, maar op een gegeven moment zagen we Jens in zijn eentje voor ons uit in de bossen lopen. We riepen hem om te stoppen. Hij was helemaal kapot want hij droeg twee tenten en twee tassen, en sloof zich een beetje voor ons uit. Vooral superdom dat hij zijn teenslippers aanhad, iedereen droeg grote wandelschoenen wat nieteens genoeg grip gaf en hij had alleen zn teenslippers. Het was toen drie uur, hij dronk wat uit mijn fles en pakte zijn spullen en ging er keihard vandoor. We riepen hem zo hard als we konden dat hij moest wachten, de gidsen waren bij de andere mensen die waren gevallen of hulp nodig hadden en wij moesten als voorste groep een deel van de verantwoordelijkheid op ons nemen. Maar Jens wilde niet stoppen, het was een goede workout voor hem zei hij nog en hij 'kon het echt wel hoor!'. En dat is de laatste keer dat we hem hebben gezien.

Door mijn knie kon ik niet bij de voorste groep blijven en balande ik in de middelste. De klim leek zwaarder dan op de heenweg, omdat het zo heet was en we omhoog moesten. Ik liep met Manu en Nick die samen een grote koelbox mee moesten sjouwen. Eindelijk was na 2,5 uur het einde in zicht. We liepen langs het hek wat we herkenden van de heenweg. En na een lange tijd lopen opeens een enorme boom die de weg overwoekerde. Dat hadden we niet gezien... een paniekerig onderbuikgevoel begon zich in me te ontwikkelen en ik probeerde niet in paniek te raken. We waren midden in de rimboe en hadden geen machette om de weg vrij te maken of gps om de weg te vinden. We liepen de hele weg terug en sloegen ergens anders een soort vertrapt pad in. We herkenden niets, maar een pad leid altijd ergens naartoe en we moesten ergens heen. Inmiddels waren we alweer bijna een uur verdwaald. We stopten maar ergens bij een sinaasappelboom om wat vocht binnen te krijgen, want ons water was allang op. We besloten maar weer richting de kust te lopen, daar zouden ze ons wel vinden. Ik raakte bijna in paniek maar precies op het moment dat ik ging instorten hoorde ik 'MANU!!' heel ver vandaan. We schreeuwden terug en ik kon wel janken van geluk. We moesten volledig vertrouwen op elkaars stem, wat best lastig is met zoveel bomen om je heen diebhet geluid dempen. Toen ik verderop een bruine kleine jongen in een groene trui aangerend zag komen gooiden we de spullen op de grond om elkaar te knuffelen, wat een verschrikkelijk goed gevoel is dat! Jonathan en Gato waren helemaal komen rennen op zoek naar ons, natuurlijk superbezorgd. Ze leidden ons naar de weg terug en aan het eind stond de rest ons onder applaus op te wachten. 'Jens was toch met jullie?' vroeg kristien. Ik dacht juist dat hij met hun zou zijn aangezien hij vooran liep. Maar dat was hij niet. Waar was hij gebleven?

Jonathan kon wel huilen, en de altijd lachende Gato keek opeens heel serieus. Wij natuurlijk ook allemaal, wat zou die jongen zijn? We splitsten in drie groepen, twee gingen terug met de gidsen om te zoeken en een groep met 'gewonden' waaronder ik bleef wachten op de taxi's en evt Jens. Het begon donker te worden.
We hoorden overal geschreeuw van de vrijwilligers op zoek naar jens en nadat we de taxi hadden verteld over de situatie liet hij zn claxon aan voor een minuut. Na een half uur kwamen de twee groepen terug. Zonder Jens. De zon ging onder en  wij moesten met het busje terug. Onze spullen zaten in een andere taxi die bij Gato en Jonathan bleef. In de auto hing een rare sfeer. Niemand wist hoe serieus we dit moesten nemen. Hiervoor hadden we grapjes gemaakt met jens dat hij zon viking is en graag gaat surviven in zn eentje, en wat er zou gebeuren als een van ons zou verdwijnen. Maar dat zou toch nooit echt gebeuren... dus wel. We legden en wedje dat het Noorse feestbeest, die niet weg is van een drankje, in de avond gewoon in de disco zou staan. Maar de tijd ging voorbij en steeds enkel teken. Iedereen werd steeds bezorgder. Wat moesten we doen?

Ik liep mank naar huis op mijn sokken want ik had zes blaren en kon mn schoenen niet meer verdragen, met een gescheurde broek en bloedende knie, zonder rugzak of wat dan ook. Ik kon niet geloven dat dit echt was. Waar is onze vriend?? Ik keek naar de pikzwarte lucht en vroeg me af waar hij nu aan zou denken. De arme jongen op zijn flipflops, zonder een druppel water sinds 3 uur smiddags (inmiddels was het 8 uur, 5 uur zonder water), geen eten, vuur, licht, of batterij voor zijn telefoon. Gelukkig wel een slaapzak en een tent, maar dat is dan wel het enige positieve aan de situatie. We besloten in de avond met zn allen om naar Baquero te gaan om samen te zijn, niemand wilde echt uit natuurlijk maar we wilden ook niet alleen zijn. Ook was het nodig om de andere vrienden van Jens te informeren. Hij is elke dag in die bar voor twee maanden nu en is geliefd door de eigenaren en alle locals. Bijna de hele bar was bezig met hem, en iedereen was zo geschrokken. Ik praatte met Jimbo, een duikinstructeur en goede vriend van Jens. Hij is visser geweest en kon niet geloven dat wij het jagerspad helemaal af waren geweest als stelletje onervaren toeristen. Dat was levensgevaarlijk. Hij maakte zich verschrikkelijke zorgen en zei dat het er niet best uit zag als ze hem die avond niet zouden vinden. Even later gingen veel mensen naar huis maar Petra, Manu, Dominique en ik waren te bezorgd om te gaan slapen. We gingen naar La Isla, want de vrouw van Dario, een van de gidsen die nu aan het zoeken was en gastgezin van Petra, om aan informatie te komen. We hoorden dat er drie groepen aan het zoeken waren, een groep van ons en twee groepen jagers die de omgeving goed kennen. 1 uur, 2 uur, 3 uur... er stopte eindelijk een taxi en twee hoopjes ellende rolden eruit die Jonathan en Gato moesten voorstellen. Ze hadden het pad acht keer gelopen, waar wij 3,5 uur over 1 keer deden, en de hele kustlijn uitgekamt in de buurt van ons strand. Ook kwam William, de baas van projects en burgemeester van San Christobàl, ons vertellen dat er een basiskamp is opgezet en verschillende groepen aan het zoeken zijn, en dat er twee helikopters uit Guayaquil onderweg waren. Hij was bijna aan het huilen. We informeerden via facebook de andere vrijwilligers over de situatie en moesten daarna toch echt naar huis. Ze zeiden ons dat ze verder gingen zoeken om 5 uur en om 6 uur met de helikopters. Hij moest het dus sowieso meer dan twee uur langer volhouden. Ik liep alleen naar huis en vloekte op hem, hoe kon hij zo stom zijn! We riepen hem nog zo vaak, wacht op ons, niet te snel. Waarom moest zijn stomme mannen ego nou opspelen en hem laten denken dat hij het allemaal wel makkelijk kon? Waarom deed je dat nou sukkel! Hij heeft nog geluk dat hier geen echt gevaarlijke dieren of giftige insecten zijn. De woorden van Jimbo spookte door mijn hoofd, drie toeristen zijn met een paar jaar ertussen verdwenen in die bossen. Hij is er zeker van dat als ze hem niet zouden vinden binnen 8 uur er iets ergers aan de hand was. Dan vinden ze hem hopelijk wel binnen 2/3 weken. WEKEN. Ik hoorde het geroffel van de helikopter en keek omhoog. De tranen vulden mijn ogen en ik stelde me voor wat hij nu moest doormaken.
Inmiddels is het hier nu 9:00 en er is nog steeds geen enkel nieuws.

Straks moet Manu, omdat hij hun taal spreekt, de ouders van Jens bellen om ze te informeren, want die arme mensen hebben natuurlijk geen idee.

Ik krijg vervelende herinneringen van het nieuws van de verdwaalde meiden uit Panama, maar probeer er niet te veel aan te denken.

Die arme jongen...

Isa.

Update: ik wilde dit niet posten zonder een goed einde om mensen zorgen te laten maken. Hij is net gevonden (14:00) dus hij is precies 24 uur kwijt geweest. We weten niet meer dan dat het goed met hem gaat en dat hij nu moet bijslapen. Waarschijnlijk komt hij vanavond feesten en een groot verhaal houden voor iedereen! Wat een opluchting.