Isa in de rimboe

¡Buenos dias!

Ookal ben ik hier nog maar drie dagen, het voelt als twee weken door wat ik allemaal al heb gezien, gedaan en gehoord. Ik zou wel twee keer per dag een blog kunnen schrijven over alles!

Zaterdagmiddag nam mijn moedertje me samen met haar twee zussen mee naar een park op een van de vulkanen. Het was een aardige klim, vooral voor die kleine vrouwtjes, maar dat was het waard. Wát een prachtige natuur! En laat ik over het uitzicht maar niet beginnen... We liepen weer naar beneden en daar was een afgelegen inham van de zee, omringd door zwarte rotsen waar de lobos (zeeleeuwen) in de zon lagen te chillen. Mn moedertje haalde een snorkelsetje uit haar tas en ik keek haar een beetje bang aan, verwachtte ze nou echt dat ík, bang voor slijmerige glibberige bijtende prikkende krabbende vissen en beesten, zomaar zou gaan snorkelen (wat ik uberhaupt nog nooit had gedaan) in een zee waar de zeeleeuwen over en onder je heen zwemmen?! Maarja, zon kans krijg je nooit meer dus hup, verstand op 0 en duiken!! De vrouwtjes lachten me een beetje uit omdat ik het zo spannend vond, voor hen is het natuurlijk de normaalste zaak van de dag. Waarschijnlijk ook omdat ze me hoorde hyperventileren door die snorkel. Want wat vond ik dàt eng zeg! Ik keek een keer naar beneden en een meter van waar ik had gestaan lagen drie krabben van ongeveer 20 cm breed met aardige scharen. Ik zwom er snel vandaan waar het water heel diep was en zag in èèn oogopslag 20 verschillende vissen in verschillende kleuren, groottes, stekels, vinnen, schubben etc en van elke soort minstens 10. Zó verschrikkelijk mooi!! Ik wou dat ik mijn onderwatercamera bij me had, maar je kan hem maar 1 keer gebruiken en dat wil ik ergens doen waar de schildpadden zwemmen. Ik lag inmiddels weer gekalmeerd opzekop te drijven en te genieten van de vissen (nooit verwacht dat ik dat ooit zou zeggen) toen ik even naast mij keek en een jonge zeeleeuw op volle snelheid (en dat is heel snel) op me af zag zwemmen. Ik raakte in paniek en wilde wegzwemmen maar hij was al naast me... aaah! Maar gelukkig wilde hij alleen maar spelen want hij zwom onder me door en ik voelde de ruwe huid tegen mn buik en daarna zwom hij weer weg. Van de schrik was mn snorkel volgelopen en kwam ik hoestend en proestend onder luid gelach en gegil van de vrouwtjes het water uitgestrompeld. Gelukkig kon ik er zelf ook om lachen.

In de avond ging ik uit met Pricilla en haar broer die ik die middag had ontmoet, Juan van 29 die als bartender op een duikboot voor toeristen werkt. Eerst een amarettococktail gedronken in een barretje en daarna naar de "discotheek" (ongeveer dezelfde grootte als 2 keer een normale nederlandse huiskamer). Eenmaal binnen genoot ik van de geweldige reggaeton, salsa en bachata muziek terwijl juan wat drinken ging halen en pricilla naar de wc was. Op dat moment ging de muziek uit en kwamen er zes mannen in legeroutfit binnen die iets schreeuwde in het spaans wat te snel ging voor mij om te verstaan, en iedereen ging zitten. Ik schrok me natuurlijk rot. Juan kwam al aangesneld om me gerust te stellen, dit was de politie van het eiland en die kwam de id's controleren. Toen er 1 jongens van 17 was gevonden gingen de lichten aan en werd de discotheek voor die avond gesloten. Zo raar! Gelukkig is er nog een andere discotheek waar we tot 1 uur zijn gebleven. Ik voel nog wel dat tijdsverschil, voor mij was het 9 uur in de ochtend, dus je begrijpt dat ik aardig moe was. In bed lag ik nog heerlijk na te genieten van de salsa die ik de hele avond heb gedanst. Ik was de moeder van Milena op dat moment erg dankbaar dat ze ons salsa, merengue en bachata had geleerd, want als blond meisje tussen 100 latinos val je sowieso al op en als je dan ook nog niet mee kan dansen sta je wel voor gek. Juan en Pricilla lagen dubbel omdat ze nooit hadden verwacht dat zo'n hollanders als ik gewoon mee zou kunnen dansen. +1 voor Isa!!

Na lekker uitgeslapen te hebben werd ik wakker en maakte mn moedertje een gebakken eitje en bak fruit. Elke keer doet ze een klein schepje roze yoghurt en spikkels over mijn fruit, erg schattig. Ze zei me dat ik een lange broek, t shirt en vest aan moest trekken. Ik had, net als hen slippers aan maar ze zei dat ik beter dichte schoenen aan kon doen dus ik pakte mn (witte) allstars. Ik begreep dat we naar 'el Cinca' gingen, maar ik had geen idee wat het was. We stapten in een taxi en we reden uit de barrio (wijk) terwijl er, zoals overal in het dorp, weer heerlijke muziek op stond ('que tengo hacer...!') Na een kwartier over een modderweg door de rimboe gereden te hebben kwamen we in een soort dorpje terecht. Ik schrok wel een beetje want het zag er precies uit zoals je soms een derde wereld land op tv ziet. Huisjes die duidelijk zelfgebouwd waren bestaande uit verschillende stenen en een golfplaten dak. Huilende kindjes met vieze gescheurde kleren die met een oude plastic fles spelen, magere zwerfhonden onder de vlooien, grote heksenketels met pruttelende bruine soep boven een kampvuur.... We reden door het dorpje en nog een tijdje over een zandweg waar we om de 20 meter langs een oprijlaan reden waar aan het einde zon zelfgebouwd huisje stond. Op een gegeven moment gingen we ook omhoog naar een van die huisjes... Ik stapte uit en ik zag de tantes en neefje en nichtje van mijn familie zitten, blijkbaar woonde hier nog een zus van mijn moedertje. Twee magere honden, een enorme waslijn waar nog steeds vieze oude kleding aan hing, ongeveer negende-hands leren banken, een schots en scheef houten huisje en twee kindjes waarvan je kleur van hun kleding niet kon onderscheiden omdat er zoveel modder en grasvlekken op zaten. Waar was ik nu weer terecht gekomen!

Pricilla nam me mee naar een boom en gaf me een enorme stok en wees naar boven, krijg nou wat! Een dak van naranjas (sinaasappels) boven mn hoofd! Ik begon maar wat te poeren in de boom en er vielen er een paar uit. Ze verzamelde er een paar en deelde ze uit aan de familie. De oom pakte drie kapmessen van een meter lang en maakte ze een beetje schoon met zijn gore t shirt. Iedereen hakte de bovenkant van de naranja, kneep erin en begon te slurpen. Dat is nog eens wat anders dan een sapje uit een pak! Na de bijzondere sinaasappelsap ontstond er een hevige discussie en werden er groepjes gevormd. ¡Vamos Isa! Riep mn moedertje en we gingen met een groepje het pad af. Na een paar meter begonnen de twee ooms heftig met hun kapmessen een weg te hakken door de grote planten. Pricilla lachte om mijn verwonderde blik en liep voor me uit achter hen aan de rimboe in. Een weg banend door de modder en enorme takken en bladeren op mijn (inmiddels niet meer witte) allstars moest ik even om mezelf lachen toen ik me realiseerde waar ik was. Zo bizar! Na een heftige tocht en veel heen en weer geschreeuw onderling (hierheen! Nee daarheen! Nee hier!) Kwamen we bij een boom waarvan ik de bladeren herkende van tv.... Platano!! (Banaan) Voor ik het doorhad hing het neefje al bovenin met een kapmes en hakte en enorme tros bananen van de boom. Sta je dan met ecuadoriaanse eilandbewoners banaan te eten in de rimboe alsof je nooit ander gedaan hebt. We vervolgden onze tocht en stopten bij een enorme boom met grote gele rugbybalvormige vruchten. '¡Es cacao!' Zei mn moedertje. Iedereen begon te klimmen, schudden en trekken om de vruchten eruit te krijgen, dus ik deed gewoon mee. Mijn moedertje en haar zus zaten met hun benen wijd vol in de modder met alle vruchten tussen hun in. De een wild hakkend met het kapmes de vruchten openend, de ander met haar (vieze) handen de witte prut die cacao bleek te zijn eruit halend. Met een volle zakken banaan en cacao op onze rug gingen we weer terug. Ik begin maar niet over alle insecten die onderweg op me kwamen chillen want daar wil ik liever niet meer aan denken. Door de regen was het heel glad en gleed ik een paar keer vol uit in de modder onder luid gebrul en applaus van de familie. Haha... doei schone broek! Eenmaal terug waren de andere vrouwtjes druk groente aan het snijden, kip aan het hakken (die dezelfde dag nog vrolijk rond kakelde bij het huis) en in de soep aan het roeren. Maar, geen tijd om te zitten! Naast het huis stond een mini maisveldje en ik moes de kolven plukken met een paar anderen. Ze werden in kokend water gegooid om later op te eten. Eindelijk lekker lunchen! Het is zo anders om alles te eten met verse producten, als je hier boodschappen wilt doen pak je je kapmes en haal je wat je nodig hebt!

Na de lunch een een half glas water met een uitgeperste naranja konden we weer verder, nu gingen we maisplanten in de grond planten. Iedereen deed een rij van tien planten, dus ik ook. Sta je dan met een schep en je handen in de modder! Na anderhalf uur hard gewerkt te hebben werden alle overige takken in de fik gestoken en zaten we onder het genot van nog een naranja te genieten van het vuur. Ik was helemaal smerig maar genoot met volle teugen, prachtig dit!! In de avond kregen we weer een bord arroz met pollo (er zit ook geen saus ofzo bij, maar hier smaakt droge rijst eigenlijk best goed) en iedereen kreeg een enorme gekookte maiskolf met een beetje zout.

Om 8 uur kwam er weer een taxi het terein op waar we met zijn 10en in moesten. Vier mensen in de auto, en de rest in de open achterbak! Het nichtje had een enorme box bij zich waar keiharde reggaeton uitkwam en zo reden we met volle snelheid over de zandweg terug naar huis. Ik keek naar boven en zag evenveel sterren als ik in mn leven bij elkaar heb gezien, zó'n heldere lucht! Prachtig.

Toen we thuis waren en juan ons zag, hij was niet mee, moest hij heel hard lachen omdat ik natuurlijk helemaal smerig was met de modder nog in mn gezicht. Onervaren buitenlander, zal hij wel hebben gedacht. Maar ik voelde me echt een onwijze stoere survivor, expeditie robinson is er niks bij!

Xxx